The Letter

Pairing: Xiuhan

Gatunki: au, angst

A/N: krótka miniaturka, mam nadzieję, że wam się spodoba

Siedząca na łóżku postać w skupieniu sunęła oczami po kolejnych linijkach listu, wypisanego bardzo starannie czarnym atramentem. Te słowa były dla niego ważne, jednak mimo pięknej kaligrafii kryło się w nich okrucieństwo, którego nigdy nie będzie w stanie pojąć. Znał na pamięć każdy szczegół zawarty na tej wymiętej przez lata kartce, więc nie przeszkadzało mu słabe oświetlenie pomieszczenia przez tylko jedną lampkę nocną.

Drogi Lu,

Pamiętasz ten czas, kiedy wszystko było proste, a nasze życie kolorowe i piękne? Wspólnie odkrywaliśmy nowe rzeczy, smakowaliśmy po trochu całego świata. Jednak nic nie pozostaje niezmienne, nawet teraz przeżywam chwile swojej egzystencji, wracając myślami do pamiętnych dni, w których góruje twoja osoba. Brutalnie wyryłeś się w moim sercu, sprawiając, że gdy odszedłeś, zabrałeś je ze sobą. Coraz bardziej się rozpadałem, bo nie było Cię przy mnie, miałem wrażenie, że najsłabszy podmuch wiatru mógł mnie zniszczyć, a ja rozpadłbym się na milion małych kawałeczków, których nikt oprócz Ciebie by nie pozbierał.

Moja desperacka miłość w końcu sprawiła, że wylądowałem w pokoju bez klamek. Pustym i białym pokoju. Pustym jak moja dusza, białym jak twoje skrzydła. Byłeś moim aniołem na tym pełnym niesprawiedliwości świecie. Zapomniałem już jak Twój najlżejszy dotyk palił moją skórę, a delikatne muśnięcia ust przyprawiały mnie o zawroty głowy. To wszystko przeminęło, pozostawiając po sobie bolesne wspomnienia. Nie mam o to do Ciebie żalu, teraz wychodzi jak bardzo jestem słabym człowiekiem. Łatwo mnie zranić, ponieważ niepotrzebnie biorę wszystko do siebie, opinie i zdania innych przytłaczają mnie i coraz bardziej zamykam się na otaczającą mnie rzeczywistość.

Chcę żebyś o tym wiedział, tylko tego teraz pragnę, a co zrobisz z tą wiedzą i listem, już mnie nie obchodzi. Może zachowasz mnie w sercu, a może wyrzucisz, nie ma to dla mnie znaczenia, ponieważ gdybyś naprawdę mnie chciał, to byś został. Do takich właśnie wniosków doszedłem, siedząc sam bez możliwości odezwania się do kogokolwiek, bo i tak nikt by mnie nie słuchał, nie ważne jak głośno bym krzyczał.

Ten list pełni też funkcję terapeutyczną, po raz pierwszy od naszego rozstania głośno wyrażam swoje najgłębsze uczucia. Koniec z ukrywaniem się jak mysz pod miotłą i udawaniem, że wszystko jest w porządku. Chciałem, żeby wszystko zostało przemyślane zanim przeniosę swoje myśli na kartkę, a jak zwykle nie wyszło. Tak bywa, że to czego najbardziej pragniemy, bezpowrotnie nam się wymyka. Może szczęście nie było mi pisane, w końcu Ciebie też straciłem. Zostawiłeś mnie. Samego. Przeraża mnie jak spokojnie o tym piszę, ręce mi nie drżą, a łzy nie lecą. Prawdopodobnie pogodziłem się w końcu z faktem, że nic nie trwa wiecznie, a życie to nie bajka. Cierpienie jest czymś ludzkim, zwykłym, najgorsze jednak jest po tym pozbieranie się w sobie.

Ciekawi cię pewnie, co ze sobą robiłem. Odpowiedź brzmi: kompletnie nic. Każdy następny dzień przypominał poprzedni, straciłem poczucie czasu, wszystko zlewało się w jedno. Jedyne co mnie trzymało przy zdrowych zmysłach, to tykający zegar w kącie, zabawne jak taka mała rzecz nie pozwalała mi się do końca skupić. Czasami miałem ochotę go zniszczyć, ale wtedy kompletnie zatraciłbym się w głuchej ciszy, która wypaliłaby mi uszy.

W końcu mój mały pokoik zaczął mnie przytłaczać i dusić, czułem się w nim osaczony, tak jakby ściany zaczynały się robić mniejsze i mniejsze. To były pierwsze oznaki klaustrofobii, jednak jednocześnie nie chciałem się ruszać z tego miejsca. Tylko ono wydawało mi się wtedy znajome.

Nie wiem czy jestem w stanie przelać tu swoje wszystkie uczucia, być może ich nie zrozumiesz przez chaotyczność zapisania albo po prostu nie jestem w stanie ich odpowiednio przekazać. Ale na początku, zanim pogodziłem się z naszym losem, byłem taki wściekły na Ciebie, na ludzi dookoła, na cały świat.

Nie wychodziłem ze swojego pokoju, aż w końcu rodzina miała mnie dość i tak oto wylądowałem tutaj. Resztę historii już znasz, nie mam więcej nic do dodania. Oprócz tego, że zamiast stać się moim zbawieniem, przez Ciebie spadłem w dół, z którego już nie mam jak się wydostać. Tylko bardziej i bardziej się w niego zapadam.

Wiem, że nigdy mi nie odpiszesz, ale proszę pamiętaj, że byłeś moim tym jedynym i wyjątkowym. 

Na zawsze Twój

Minseok

Tak, to było wszystko co chciał przekazać Luhanowi już dawno temu, gdyby jego dusza ciągle istniała na tym świecie. Ciekaw tylko był czy po śmierci trafił do piekła, czy do nieba. Nadal miał przed oczami uśmiechniętego chłopaka i samochód, który wpadał w poślizg, a następnie w nich uderzył. Dzięki desperackiej próbie ratunku Luhana, skończył gdzie skończył.

Następnego dnia pielęgniarka, która jak co dzień przynosiła jedzenie Minseokowi, zastała go martwego. Po sekcji zwłok okazało się, że umarł przez uduszenie. Zapewne popełnił samobójstwo za pomocą niewinnej poduszki.