Breakfast [2/18]

!Oryginał!

!Autorka!

A/N:  dobra, to ten rozdział, tak samo jak poprzedni, jest krótki, co widać. Powiem wam, że jeszcze tylko trzeci taki będzie, bo czwarty już jest dwa razy dłuższy...
Za betowanie dziękuję Yume.

Minseok nie mógł doczekać się swojej następnej zmiany po spotkaniu z kocim chłopcem. Stał zdenerwowany za ladą, bezmyślnie czyszcząc rzeczy, które były już czyste i mamrocząc niespójne zwroty, których sam nie rozumiał. To nie tak, że denerwował się przed ponownym zobaczeniem się z Jongdae, nie. Dobra, może trochę. Ale Minseok nie miał zamiaru tego przyznawać. Musiał trzymać się ostatnich kawałków swojej dumy po praktycznej napaści na klienta, który, jakby tego było mało, też był facetem.

Przypomniał sobie rozmowę jaką przeprowadził ze swoim szefem, Krisem, po wytłumaczeniu całej sytuacji.

- Czy on był… - zaczął niepewnie Kris.

- Zły? Nie, nie, wydawał się z tego całkowicie zadowolony. Nawet uśmiechał się przez cały czas. – Pokiwał głową Minseok.

- O mój Boże, to było takie oczywiste, że z tobą flirtował…

- Zamknij się, Lu.

- Ile dał ci napiwku po posiłku? – zapytał poważnie Kris.

- Piętnaście tysięcy won.

Na to Kris spokojnie podszedł do Minseoka i spojrzał na niego w dół, po czym poklepał swojego pracownika po ramieniu.

- W takim razie musiałeś wykonać kawał dobrej roboty...

Minseok próbował coś powiedzieć, żeby zaprzeczyć, ale Baekhyun i Luhan wybuchnęli śmiechem.

- Cóż, biznes żywieniowy jest głównie ku zadowoleniu klienta – dodał Kris, szczerząc zęby na ścianę z tablicą „Dla najlepszego domu naleśników w Seulu – 2013” Potem odwrócił się i przybił piątkę z Baekhyunem, przed powrotem do głównej części restauracji.

Twarz Minseoka była czerwona ze złości, gdy mocno szorował stolik ósmy. Nie został zwolniony, co można uznać za plus, ale prawdopodobnie będzie musiał słuchać, jak jego koledzy z pracy mu dokuczają przez resztę swojego życia. Nie był do końca pewny, czy będzie w stanie z tym żyć.

- Hej Minseok.

- Jezu Chryste, Luhan! – Skoczył zaskoczony Minseok, a następnie uderzył Luhana swoim ręcznikiem.

- Ew! – zaskomlał Luhan. – To było naprawdę okrutne, Minseok, będę musiał obniżyć twoją rangę z przyjaciela do znajomego.

- Jesteśmy przyjaciółmi?

- Już nie.

Minseok wzruszył ramionami i wrócił do kuchni.

- To kiedy przychodzi Wtorek? Skończyłeś, dzwoniąc do niego?  -  zapytał Luhan, trącając łokciem mniejszego.

- Wtorek? – myślał przez chwilę Minseok – Czekaj, masz na myśli… Jongdae?

- YEAH! Tamten koleś.

- Nie, nie zadzwoniłem do niego i mam nadzieję, że nigdy więcej się tu nie pojawi – powiedział Minseok.

- Kłamiesz. Rumieniłeś się i czyściłeś już czyste stoły przez jakąś ostatnią godzinę.

- Cóż, może ty też powinieneś skończyć z byciem leniwym dupkiem i wyczyściłbyś jakieś stoły.

Luhan jęknął głośno, zanim odwrócił się, by zająć się klientami, którzy leniwie jedli swoje naleśniki.

~☆~

W miarę upływu czasu, Minseok był coraz bardziej i bardziej zdenerwowany. Zdążył już upuścić niezliczoną ilość rzeczy, w tym miotłę, naleśniki, telefon Baekhyuna (za co otrzymał dziewczęce klepnięcie w tyłek) i dania. Luhan zaczął zauważać nawracające się czynności Minseoka, podszedł do niego, kiedy jego klienci uregulowali rachunek.

- Hej, wszystko dobrze? – zapytał, ledwo powstrzymując śmiech, gdy Minseok upuścił butelkę z syropem.

- W porządku. Jestem tylko…

Nagle przez drzwi wszedł człowiek odziany w kask i skórzaną kurtkę, powodując, że Minseok krzyknął głośno i zanurkował pod stoisko piąte.

- Definitywnie coś jest z tobą nie w porządku. Wstawaj, coś się stało?

Minseok zignorował go i wyjrzał zza stolika, żeby przyjrzeć się mężczyźnie, który zdjął swój kask i  potargał swoje włosy w czystą perfekcję. To był Jongdae.

- Cholera, przyszedł – syknął Minseok, przesuwając się z powrotem do swojej bezpiecznej strefy.

- Kto? Tamten gość? To on?

- Shhh… nie wskazuj na niego! I nie mów do mnie jakbym tutaj był. – Minseok zarumienił się głęboką czerwienią. Nie wiedział czemu się tak zachowywał, co sprawiało, że czuł się taki nerwowy. – P-po prostu idź i odbierz jego zamówienie za mnie, proszę.

- Cóż, to nie tak, że nie zamierzałem tego zrobić – odpowiedział cicho Luhan, idąc w stronę klienta.

Minseok wstrzymał swój oddech i modlił się do Boga, żeby mógł potajemnie prześlizgnąć się na zaplecze i niezauważony przez Jongdae zostać tam, aż wyjdzie. Samo myślenie o nim sprawiało, że rumieniec Minseoka stał się o sześćdziesiąt trzy odcienie głębszy, niż wcześniej był. Nie, że chciałby się do tego przyznać.

- Minseok. – Luhan wstawił głowę zza rogu stoiska, gdzie wspomniany chłopak się ukrywał.

- Kurwa, Lu, nie strasz mnie tak – szepnął Minseok opryskliwie, trzymając się za klatkę piersiową. – Co jest?

- Sobota cię chce.

- Powiedz mu, że mnie nie…

- Wie, że tu jesteś, widział cię.

Minseok jęknął i uderzył się w twarz, by następnie zjechać ręką w dół do swoich ust. – On wie…?

Luhan zacisnął wargi i skinął głową. Na to rudowłosy chłopak wynurzył się trochę spod stolika i zobaczył tego jednego i jedynego, uśmiechającego się dziwnie i wyciągającego dłoń z kieszeni, żeby pomachać mu na powitanie. Minseok jęknął ponownie, po czym wyciągnął spod serwetki, leżącej na blacie, nóż do masła.

- Zabij mnie, teraz.

- Minseok – westchnął Luhan. – Wiesz, że to nie jest wystarczająco ostre.

- Tak mówią niewytrwali ludzie.

- Tacy jak ty.

- Masz rację, zachowuję się jak duże dziecko.

- Bo nim jesteś.

– Więc życz mi szczęścia - Minseok jęknął po raz kolejny i podniósł się spod swojej kryjówki. Rudowłosy chłopak otrzepał się i prychnął głośno. Odwrócił się do przerażającego Jongdae i powoli do niego podszedł.

W tym momencie, nagle życie pokornych pracowników w IHOP, wydało się o wiele ciekawsze.