Breakfast [3/18]

!Oryginał!

!Autorka!

Było wiele rzeczy, które mogły pójść źle, ale dla Minseoka nie było nic bardziej żenującego, niż potknięcie się o swoją własną stopę i upadnięcie płasko na twarz. Niestety biednemu chłopakowi właśnie to się zdarzyło.

Odgłos prychnięcia Jongdae towarzyszył ślizgowi telefonu po kafelkach, który wystrzelił z jego kieszeni po jakże wspaniałym upadku. Minseok jęknął głośno i spojrzał w górę, aby zobaczyć, że jego komórka została podniesiona przez znajomą osobę, która właśnie ją odblokowywała.

- Co ty robisz? – zapytał Minseok, wstając i zbierając ostatnie resztki dumy, które jeszcze posiadał.

- Nie zadzwoniłeś do mnie – odpowiedział po prostu Jongdae, wybierając swój numer i dzwoniąc do siebie. – Ale teraz to nie będzie problemem. – Uśmiechnął się, oddając kelnerowi jego telefon.

Minseok ostrożnie wziął urządzenie i wszedł w kontakty, żeby znaleźć nowo dodany kontakt, „Jongdae<3”. Rudowłosy chłopak zmarszczył mocno brwi i przerzucił wzrok na drugiego, który uśmiechał się tym swoim wkurzającym uśmiechem kota. Minseok miał ochotę walnąć go prosto w usta, ale skończyło się na tym, że wziął menu i wskazał Jongdae stolik.

- Tędy proszę – wydusił przez zaciśnięte zęby. Gdy klient został szczęśliwie usytuowany, Minseok wręczył mu kartę i otworzył swój notatnik. – Co chcesz na początek do picia?

- Sok pomarańczowy i właściwie to jestem już gotowy, żeby zamówić – powiedział Jongdae, odkładając menu, żeby spojrzeć dokładnie na Minseoka, czym spowodował z kolei, że ten drugi zarumienił się albo z frustracji, albo ze wstydu. – Czy mógłbym dostać jagodowe naleśniki, boczek bekonu, randkę oraz kiedy jesteś wolny?

Minseok pokiwał półprzytomnie głową, zapisał produkty w swoim zeszyciku, a potem zamarł. – Przepraszam?

Jongdae ciągle patrzył się wprost na Minseoka z wielką serdecznością, sprawiając, że rumieniec Minseoka stał się o odcień różowego ciemniejszy.

- T-twoje naleśniki będą za minutę – wykrztusił zmieszany Minseok.

- I?

- Twój bekon?

Jongdae wydął nieznacznie wargi, ale kelner odszedł zbyt szybko, żeby to w pełni dostrzec. Kiedy był z powrotem w kuchni, trzasnął drzwiami i odetchnął. – Baekhyun, gdzie jest najostrzejszy nóż?

- To jest dom naleśników Minseok, a nie jakaś rzeźnia – odpowiedział w roztargnieniu, nawet nie podnosząc wzroku ze swojej komórki. – W ogóle to co tam?

- Myślę, że ten cały Jongdae daje mi złe ataki paniki.

- Jak?

- Sprawia, że mam gorącą głowę, ugh, chyba zaraz zwymiotuję – szepnął Minseok, trzymając się za brzuch.

- Aww! Czyżby nasz mały Minseok miał crusha?

Rudowłosy chłopak zakrztusił się powietrzem – Um, nie? – odpowiedział jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

- Jaaasne – powiedział znudzony Baekhyun. Zanim jednak Minseok zdążył coś dodać, Baekhyun wepchnął mu w ręce talerz pełen naleśników i bekonu, i wypchnął go za drzwi.

Jongdae radośnie oglądał, jak rudowłosy kelner potknął się, wychodząc z kuchni i udał się do stanowiska.

- Minseok!

- Twoje jedzenie – powiedział szybko Minseok, próbując uciec. Jednak Jongdae był szybszy i chwycił go za nadgarstek. Minseok zamarł. – Puść mnie.

- Myślę, że o czym zapomniałeś.

- O czym?

- Czy środa w południe ci odpowiada?

Minseok jęknął głośno i wyrwał rękę z uścisku kruczowłosego chłopaka. – Smacznego – zmusił się jeszcze do powiedzenia.

~☆~

Gdy Minseok wrócił, Jongdae skończył już jeść.

- Czy wszystko było w porządku? – zapytał Minseok, w rzeczywistości nie troszcząc się o to, ale to był wymóg, żeby zadać jakiekolwiek pytanie. Zaczął zabierać talerze.

- A może w czwartek po południu?

- Czy to będzie dla pana wszystko?

- Nie pójdę, dopóki nie podasz mi daty – odpowiedział Jongdae, uśmiechając się ładnie do kelnera. Minseok jęknął, opierając się na stoisku naprzeciw Jongdae.

- Nie możesz tutaj zostać, chyba że jesz.

- Dobra! Jeszcze jeden naleśnik z jagodami.

Minseok jęknął jeszcze głośniej i udał się do kuchni. Kiedy wrócił, cykl Minseoka serwującego dania, jedzącego Jongdae i sprzątającego Minseoka był taki sam.

- A co powiesz na piątek o pierwszej?

- Nie.

Schemat znowu się powtórzył.

- Sobota o dwunastej?

- Nie.

Znowu.

- Poniedziałek w przyszłym tygodniu?

- Nie.

I znowu.

- Dobra, wtorek.

- NIE.

Aż wreszcie.

- Środa?

- Jezu Chryste, Jongdae, jak jedna osoba w ogóle jest w stanie zjeść tyle naleśników?!

- Determinacja.

- Kurwa! – Wściekły Minseok wyciągnął długopis z kieszeni i złapał klienta za rękę, odwrócił ją i ukuł go. – Jutro w południe. Spotkasz się ze mną w małej kawiarence w centrum miasta o nazwie „Kona Beans”. Nie spóźnij się, bo sobie pójdę – powiedział Minseok, notując informacje na dłoni chłopaka. Wepchnął z powrotem długopis do swojego fartucha, a Jongdae uśmiechnął się szeroko.

- Dziękuję ci za wspaniałe posiłki.

- Yup – odpowiedział zirytowany Minseok.

Jongdae zachichotał cicho, podczas szukania pieniędzy w portfelu. „Czy on się śmieje ze mnie?” zapytał Minseok samego siebie. Zacisnął zęby i skrzyżował ręce. „Jongdae, ty mały…”

Kiedy klient wyciągnął pieniądze, Minseok chwycił je i ze złością obserwował jak chłopak wychodzi.

- Miłego dnia! – zawołał Luhan.

- Och, będę miał – odpowiedział Jongdae. Spojrzał z powrotem na Minseoka i pomachał mu, sprawiając, że ten drugi zrobił się gorący ze złości.

 „Co jest nie tak z tym gościem?” Minseok szepnął wściekle w swojej głowie, jednocześnie zmieniając w kontaktach imię Jongdae na „Assdae”.